Zaburzenie adaptacyjne (depresja sytuacyjna): dlaczego ważne jest rozpoznawanie i leczenie

Skocz do: Nie każda depresja jest taka sama Co możesz zrobić

*Sarah przyjechała na terapię po raz pierwszy w wieku 40 lat. Dopóki nie straciła pracy, którą zajmowała od ukończenia studiów 11 miesięcy wcześniej, Sarah zawsze była w stanie z łatwością radzić sobie z wszelkimi psychologicznymi podstępami, jakie napotkała. Chociaż znalazła inną pracę zaledwie trzy miesiące po zwolnieniu, zatrudnienie nie zmniejszyło jej spirali.

Oczy napełnione łzami, monotonnie Sara wyjaśniła na naszej pierwszej sesji: Czasami ledwo mogę wstać z łóżka. To cud, że nie straciłem nowej pracy. Moja szefowa jest bardzo miła – to ona powiedziała, że naprawdę muszę iść na terapię. Dodała, że sprawca mojej depresji jest rozwiązany. Mam wspaniałą nową pracę. Dlaczego nadal czuję się tak okropnie?

Nie wszystkie depresje są takie same

Depresja , oczywiście nie jest rzadkością. ten Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego (NIMH) Szacuje, że w 2016 r. 6,7% dorosłych w Stanach Zjednoczonych — 16,2 mln! — przeżyło co najmniej jeden poważny epizod depresyjny w danym roku.

Oczywiście czuje się nieszczęśliwie czuć się nieszczęśliwym, niezależnie od tego, czy jest to tymczasowelubprzewlekłe schorzenie. Ale ważne jest, aby wiedzieć, z czym masz do czynienia, aby jak najszybciej uzyskać odpowiednie leczenie.

Ciężkie zaburzenie depresyjne jest diagnozowana, gdy w ciągu dwóch tygodni wystąpi pięć lub więcej z następujących objawów, które wpływają na Twoją zdolność do codziennego funkcjonowania:

Uczucia smutku, beznadziejności, pustki
Utrata zainteresowania lub przyjemności czynnościami, które zwykle lubisz
Brak energii i zmęczenie
Poczucie bezwartościowości
Zaburzenia snu
Trudność w skupieniu
Lęk , niepokój
Niewyjaśnione bóle fizyczne, takie jak bóle głowy lub pleców
Myśli o samobójstwie lub próbach samobójczych

Nie musi istnieć wyzwalacz ani oczywista przyczyna rozwoju tych objawów.

zaburzenie przystosowawcze z obniżonym nastrojem, zwane również depresją sytuacyjną,może czasami wydawać się prawie tak ponure jak MDD, ale główną różnicą jest to, że nie powstaje znikąd. Depresja sytuacyjna pojawia się raczej po wystąpieniu określonej traumy – rozwodu, wypadku, śmierć bliskiej osoby , poważna zmiana życia…

Dobra wiadomość jest taka, że depresja sytuacyjna nie jest trwała. Zazwyczaj pojawia się w ciągu trzech miesięcy od wystąpienia sytuacji krytycznej, a objawy zwykle ustępują w ciągu sześciu miesięcy.

Weź *Pamelę. Cztery lata temu przeżyła nagłą depresję, która zatrzymała mnie na mojej drodze. 33-latek wspominał: Moje załamanie emocjonalne było spowodowane przez dwie kuzynki, które były jak moje siostry… dopóki nie zdradziły mnie, dzieląc się sekretami, które wyznałam w najściślejszym zaufaniu całej rodzinie. Ich zdrada była tak nieoczekiwana i tak raniąca, że krewni stanęli po jednej ze stron… Na szczęście, co najważniejsze, moi rodzice i siostra byli przy mnie niezachwianie.

Promień światła polega na tym, że w ciągu miesiąca od początku depresji Pamela zgłosiła się na terapię: nigdy wcześniej nie byłam u psychiatry, ale moja siostra upierała się, że to najlepszy sposób na uporządkowanie moich skomplikowanych uczuć i zrozumienie, co to wszystko Oznaczało. Musiałem naprawdę spojrzeć wstecz na moje dzieciństwo i życie i ocenić moje relacje do samego rdzenia.

Przez jakiś czas Pamela przyjmowała leki psychotropowe, aby kontrolować objawy, tak aby mogła używać narzędzi, z którymi się uczyła, zamiast dać się porwać chaotycznym emocjom i myślom. Postanowiła odciąć komunikację z krewnymi, którzy ją zdradzili, i ustalić zdrowsze granice z ludźmi w jej życiu. Kilka miesięcy przed zakończeniem leczenia Pamela odstawiła leki pod okiem psychiatry, który je przepisał. Poczułam akceptację, jeśli nie całkowite zamknięcie tego, przez co przeszłam. Dowiedziałem się więcej o sobie i o tym, że jestem silniejszy niż myślałem.

Przez roczną walkę jej męża z leczeniem raka w stadium 4 i ostatecznym spadkiem *Annie doświadczyła samolubnego, a nawet haniebnego poczucia, że upewnię się, że przeżyję, nawet jeśli on tego nie zrobi. Była zagorzałą obrończynią swojego partnera przez 12 lat, badając jego chorobę i będąc jego opiekunką. Niemal natychmiast po śmierci *Bena po raz pierwszy w życiu Annie dotknęła miażdżąca duszę, utrzymująca się depresja, która mówi ci, że życie nie ma sensu i być może nie ma sensu ciągnąć. Zaczęła żałować, że nie żyje.

jak żyć ze schizofrenią

Pielęgniarka z hospicjum Bena ostrzegła mnie, że po jego śmierci będę bardziej wyczerpana i roztargniona, niż mogłabym sobie wyobrazić, ale nie zdawałam sobie sprawy, że utrata własnej woli życia jest efektem ubocznym żalu.

Dwie rzeczy trzymały ją przy życiu: posiadanie psa, którego trzeba codziennie wyprowadzać, karmić i kochać… oraz 13 miesięcy bezpłatnego poradnictwa w żalu zapewnianego przez ośrodek hospicyjny.

jak zwiększyć poczucie własnej wartości?

Poradnictwo pomogło jej nauczyć się przystosować do życia bez mojego partnera po jego okrutnej, żałosnej śmierci i włączyć żal do mojego życia i ponownie zaangażować się w życie.

Nauczyła się dzięki poradnictwu, że to, co przeżywa, było częścią żalu, ścieżką, którą mogła przejść z przewodnikiem i pomocnymi dłońmi (i łapami).

Dwa lata po tym, jak owdowiała, mówi: „Wciąż jestem w żałobie, czasami naprawdę ciężko, ale też staram się żyć”.

Pamela i Annie były w stanie przejść przez swoje kryzysy, ponieważ zdały sobie sprawę, że przeżywają kryzys i nie powinny po prostu postępować tak, jakby nic w ich życiu się nie zmieniło. Wyobraź sobie złamanie ręki lub nogi i nigdy nie poddanie się leczeniu – nie zrobiłbyś tego, ponieważ ból fizyczny coś ci mówimusibędzie zrobione:Nie mogę zająć się niczym innym, dopóki się tym nie zajmę.

Porównajmy to z moją pacjentką Sarą, która tak mocno została uderzona utratą swojej wieloletniej pracy, że chociaż szybko znalazła nową pracę, rozwiązanie problemu nie powstrzymało jej emocjonalnego zawirowania. To dlatego, że Sarah pogrzebała swoją rozpacz, poczucie porażki i beznadziejności. Nie zdawałem sobie sprawy, że moje poczucie siebie zostało zdefiniowane przez to, co zrobiłem. Po wyrzuceniu z mojej siatki bezpieczeństwa nie wiedziałem, kim jestem. Zamiast poświęcać czas na opłakiwanie tego, czego już nie było i nauczenie się redefiniowania siebie w sposób, który obejmował znacznie więcej niż tytuł zawodowy, po prostu poruszała.

W ten sposób jej pogrążenie się pogłębiło, nadal poważnie wpływając na jej codzienne funkcjonowanie i przekształciło się w MDD.

Kiedy w końcu przyszła po pomoc i otworzyła ranę, w końcu przestała się ropieć i zaczęła się oczyszczać.

Jeśli przechodzisz traumę zmieniającą życie, zrób to

Przyznaj się do straty i już nigdy nie będzie tak samo – płacz, krzycz, a co najważniejsze, nie wracaj natychmiast do normalnego życia. Poświęć trochę czasu na uzdrowienie.

Przejdź na terapię indywidualną i/lub grupową.

Zrób badanie kontrolne – fizyczne i emocjonalne są bardzo ze sobą powiązane i chcesz mieć pewność, że zadbasz o wszystkie części siebie.

Bądź fizyczny – ćwiczenia są niezbędne.

Jedz zdrowo i staraj się zachować dobre wzorce snu.

Nie polegaj na alkoholu i/lub narkotykach jako kuli.

Pozostań w kontakcie z ludźmi, którym na Tobie zależy, a nie izoluj się.

Sarah mówi: Teraz, kiedy nie liczę na to, że moja praca całkowicie zaspokaja moje potrzeby, mam o wiele pełniejsze życie – bliskich przyjaciół, hobby, możliwość czerpania radości z bycia samą sobą. Wcześniej zawsze musiałem być zajęty, bo bałem się swoich myśli. Teraz wiemwystarczy.

*Zmieniono imiona i dane identyfikacyjne

Ostatnia aktualizacja: 25 września 2020 r.