Przewodnik po unikaniu zaburzeń osobowości

Wszyscy doświadczamy okresów nieśmiałości, niezręczności społecznej i strachu przed odrzuceniem wśród naszych rówieśników. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy napotykamy nowe sytuacje społeczne lub przeżywamy trudny okres w życiu. Te doświadczenia są normalne, choć zwykle ulotne. Większość z nas, zwłaszcza jeśli mamy tendencję do bycia introwertykami, po prostu potrzebuje powoli wchodzić w sytuacje społeczne i zacznie czuć się swobodnie.

Ale co, jeśli prawie przez cały czas czujesz się nieswojo w sytuacjach towarzyskich? A co, jeśli poczujesz skrajność niepokój kiedykolwiek wspomina się o interakcji z innymi? A co, jeśli pomysł bycia odrzuconym lub nielubianym napełnia cię niezachwianym lękiem, bez względu na to, jak starasz się z tego wyjść? A co, jeśli za wszelką cenę unikasz sytuacji społecznych, a to unikanie wpływa na twoją zdolność do utrzymywania relacji, pracy lub normalnego funkcjonowania?

W takim przypadku możesz zmagać się z zaburzeniem osobowości unikającej, zaburzeniem charakteryzującym się silnym lękiem i chronicznym unikaniem sytuacji społecznych.

Definicja osobowości unikającej

Osobowość unikająca jest jednym z dziesięciu zaburzeń osobowości rozpoznawanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) i jest wymieniony w podręczniku DSM-5. APA definiuje osobowość unikającą jako „wzorzec skrajnej nieśmiałości, poczucia nieadekwatności i skrajnej wrażliwości na krytykę” i zauważa, że ​​osoby z tym zaburzeniem często unikają związków z kimkolwiek, kogo się boją, że ich nie polubi lub nie zaakceptuje. Osoby z osobowością unikającą zwykle mają również słaby obraz siebie i są stale zaabsorbowane lękiem przed odrzuceniem społecznym lub upokorzeniem.

Według dziennika Badania psychologiczne i zarządzanie zachowaniami około 1,5-2,5% populacji ma unikające zaburzenia osobowości. W większości przypadków zaburzenie jest diagnozowane dopiero w wieku dorosłym, ponieważ skrajna nieśmiałość jest powszechna w dzieciństwie, a większość dzieci z niej wyrasta. Jeśli nie wyrosłeś z tego, a twoje „unikanie ludzi” staje się ekstremalne, chroniczne, napawa cię lękiem i powoduje, że aktywnie unikasz sytuacji społecznych, możesz zostać zdiagnozowany przez lekarza.

Psychologowie nie osiągnęli konsensusu co do tego, co powoduje unikające zaburzenie osobowości, ale zgadzają się, że w większości przypadków jest to połączenie czynników. Zaburzenie ma tendencję do występowania w rodzinach, więc może tu mieć znaczenie aspekt genetyczny. Ale zwykle istnieją również okolicznościowe wyzwalacze, w tym niekorzystne doświadczenia z wczesnego dzieciństwa, takie jak dystans rodzicielski , nadużycie zaniedbania, a nawet nadopiekuńczego rodzicielstwa.

Jak się dowiedzieć, czy masz unikające zaburzenie osobowości

Psychiatra, psycholog lub lekarz medycyny jest jedyną osobą, która może zdiagnozować u ciebie zaburzenie osobowości unikającej, ale istnieją pewne typowe objawy zaburzenia, które mogą cię podpowiedzieć, czy ty lub ktoś, kogo znasz, cierpisz na to.

Oto kilka typowych objawów osobowości unikającej:

• Problemy z nawiązywaniem i utrzymywaniem przyjaźni
• Bardzo niewielu bliskich przyjaciół
• Ekstremalna nieśmiałość w sytuacjach społecznych
• Unikanie sytuacji towarzyskich, gdy tylko jest to możliwe
• Zawsze martwiąc się o aprobatę społeczną
• Poczucie, że wszyscy cię nienawidzą
• Ciągle bojąc się odrzucenia przez innych
• Uporczywy strach przed upokorzeniem społecznym lub wstydem
• Bardzo niska samoocena
• Niechęć do próbowania nowych rzeczy lub wchodzenia w nowe sytuacje

W najcięższej postaci zaburzenie osobowości unikającej może wykraczać poza zwykłe sytuacje społeczne i utrudniać pracę lub nawet opuszczanie domu. Jest to jedno z niebezpieczeństw związanych z brakiem leczenia zaburzenia, ponieważ z biegiem czasu staje się ono coraz trudniejsze do opanowania. Ponadto osoby, u których unikające zaburzenie osobowości nie jest leczone, mogą rozwinąć współistniejące zaburzenia, takie jak depresja lub zaburzenia uzależnień .

Leczenie i nadzieja na unikanie zaburzeń osobowości

Jako ktoś, kto ma trudności z sytuacjami społecznymi, możesz uznać pomysł znalezienia diagnozy za absolutnie niezrozumiały - i to jest zrozumiałe. Ale to jedyny sposób, aby dowiedzieć się z całą pewnością, czy to, czego doświadczasz, jest w rzeczywistości zaburzeniem osobowości unikającej, a uzyskanie właściwej diagnozy jest pierwszym krokiem do lepszego samopoczucia i życia, jakiego pragniesz dla siebie.

Po rozpoznaniu osobowości unikającej pierwszą linią leczenia jest zwykle psychoterapia. Skuteczne metody terapii zawierało terapia ekspozycyjna , terapia poznawczo-behawioralna (CBT) i psychoterapia psychodynamiczna. Chociaż nie ma żadnego leku przeznaczonego specjalnie do leczenia samego zaburzenia, leki psychotropowe, które pomagają zmniejszyć lęk i objawy depresji, mogą być pomocne w leczeniu osobowości unikającej.

psychiatra blisko mnie bez ubezpieczenia

Ważne jest, aby to zrozumiećjestnadzieję na unikające zaburzenie osobowości. Ponieważ Cleveland Clinic zauważa, że ​​zaburzenia osobowości są zazwyczaj trudne do wyleczenia, ale zaburzenie osobowości unikającej może być jednym z łatwiejszych do leczenia zaburzeń osobowości. Ludzie, którzy mają unikające zaburzenie osobowości, w rzeczywistości często pragną zdrowych relacji i są w stanie je utrzymać - problem polega na tym, że nie wierzą, że są godni takich związków.

Poczucie motywacji do znalezienia zdrowych relacji i towarzystwa może być jednym z czynników motywujących osoby z unikającym zaburzeniem osobowości do podjęcia leczenia. Korzyści z leczenia tego zaburzenia są obfite; w końcu doświadczanie pełnych miłości i satysfakcjonujących relacji z innymi jest czymś, na co wszyscy zasługujemy.